Je gaat het pas zien als je het door hebt

Het kleine eiland is omzoomd met een waas van lichtgroene uitlopende blaadjes van ranke bomen. De voorjaarszon streelt de bosbodem die is bekleed met pril groen gras en witte bloemetjes. De rietkraag, die het kleine water omsluit, is nog in winterkleed maar de zon laat het stralen als een goud collier. Even verderop lonkt een groot meer in diverse tinten blauw met kleine zilveren golfjes. De natuur is een en al belofte van schoonheid, rust en vrede. Zie je het als je het ziet? Of zie je het als je het door hebt?…

Ik strek me genoeglijk uit in de behaaglijke warmte van de sauna en ik geniet van het levend schilderij dat ik voor me zie. Een groep snaterende ganzen maakt met veel lawaai haar opwachting, een zwaan komt majestueus aangezwommen… maar mijn aandacht wordt getrokken door iets anders, iets kleins. Ik zie een kleurrijk vogeltje landen in het boompje net naast het raam. Dit prachtig bruinoranje en grijsblauwe vogeltje is niet alleen… hij wordt vergezeld door een zelfde soort vogeltje, maar dan in subtiele bruine tinten. De laatste is de dame. Bij vogels is het verenkleed vaak veelzeggend over de rolverdeling. In het geval van dit koppeltje vinken is het duidelijk: ‘Kleren maken de man’. Met zijn prachtige mix van bruinoranje en grijsblauwe veren en witte vlekken kan hij zo in een voorjaarscatalogus van een duur kledingmerk. Zijn eega  heeft een zelfde witte tekening in haar veren maar haar tinten zijn rustig en onopvallend. De taakverdeling ligt hier dan ook voor de hand: hij met zijn flamboyante voorkomen is er voor de flirt en sociale talk om iedereen ‘vriendelijk’ te verzoeken van zijn erf af te gaan en zij heeft de perfecte outfit om ongezien te broeden. Als je op dit soort kleine details gaat letten zie je steeds meer. Want kijk eens naar de huiszwaluwen, ze vliegen al weer volop rond… zowel meneer als mevrouw Huiszwaluw in exact hetzelfde verenkleed: witte buik en zwarte rug. Deze echtelieden bebroeden dan ook gezamenlijk hun kroost!… Stilletjes bekijk ik het koppeltje dat binnen de kortste keren gezelschap heeft van een boos kijkend Merel-mannetje met hoog opgezette veren. Ik lig dubbel om het beeld dat me te binnenschiet, je herkent het vast wel: op een drukke zomerse stranddag waar Man-lief met zijn armen over elkaar geslagen aan de rand van het handdoek-kampement staat als nieuwe badgasten tevergeefs naar een plekje speuren! Hihi, zo kijkt die Merel ook en ik weet waarom: kort daarvoor zag ik hem in de naastgelegen bamboehaag een maaltje wormen wegbrengen. Met een grote glimlach bekijk ik het hilarische tafereel en ik concludeer dat vinken sterke autonome vogeltjes zijn die zich niet laten intimideren door Pa-Merel met spierballen!

En terwijl ik toekijk hoe Mevrouw Vink het ene na het andere mosje aanvoert en een piepklein maar buitengewoon kunstig nestje bouwt, kijk ik even stiekem naar de andere saunagangers… Zien jullie het, hebben jullie het door wat zo vlak voor jullie neus allemaal gebeurt? De natuur is een en al belofte van schoonheid, rust en vrede. Zie je het als je het ziet? Of zie je het als je het door hebt?… Je gaat het pas zien als je het door hebt…